O catasterismo do amor

Gabriel Lago Amado

O catasterismo do amor
 

Esta é a historia dun rapaz, un rapaz que se namora dunha moza e…
(1884, Noia, cidade galega, España)

—Estou xa canso de tanto ler e xogar. Xa teño 16 anos e sigo preso neste castelo.
—Pero señor Sael, non pode saír do pazo de Traba, se non xa sabe vostede o escándalo que sería. Xa bastante fixo seu pai, o rei Filipo, fechando a entrada ó xardín pola ponte para que puidese saír a dar un paseo de vez en cando.
—Mira ti canta libertade… —contestou con ironía.
Xa non aguantaba máis, así que foi a dar un paseo para ver se se tranquilizaba cando…
—Eih! Ti que fas nos xardíns do pazo? Non ves que está prohibido? dixo o rapaz entre enfadado e nervioso.
—Desculpa, só quería coller unha rosa desas tan bonitas que hai no xardín.
—Ah, ben!— Sael tranquilizouse e preguntoulle o seu nome.
—Eu son Xiana, son filla do panadeiro da vila.
—Eu son Sael, o fillo do rei.
—Un pracer.

Logo de se presentar foron dar un paseo, claro está, despois de darlle a rosa á fermosa rapaza. Pasara xa como media hora camiñando cando…
—Non che deu medo?
—Por que ías darme medo? Non es tan feo. —dixo en ton de burla.
—Boh! Non é por iso muller, é polo de ser príncipe e tal… —bisbou colorado o mozo.
—Ah, iso! A verdade é que nunca vira…
—Un monstro? —interrumpiuna nervioso o rapaz.
—Un príncipe. Ía dicir que nunca vira un príncipe.
—Non sabes canto me alegra oírche dicir iso. —esbozou un sonriso.
—Ha ha ha —ríu ela.
—Que foi?
—Nada oh, nada! Ha ha ha. Ben, teño que marchar que xa case é de noite e cómpreme non chegar tarde.
—Espera! —apresurouse a dicirlle o rapaz— Vas volver?
—Por suposto. Até mañá, Sael.
—Até mañá, Xiana.

A rapaza marchou e quedou alí o mozo, pensando. Como pode existir persoa tan fermosa na terra? Xiana, Venus, diría el. Nin que Eros lle bendicira. Definitivamente estaba namorado.
Esa noite foi durmir cedo pero non puido conciliar o sono. Estivo toda a noite pensando nela, nese anxo tan fermoso que lle roubara o corazón.
Ó día seguinte…
—Ola Xiana.
—Ola Sael. Que che pasa nos ollos?
—Nada, é que non durmín moi ben esta noite.
Deron un longo paseo cando, de súpeto, sen previo aviso, el agarrouna polo van e… bicouna.
—Que foi iso?
—Quérote, non, ámote. Es o amor da miña vida e… quero casar contigo.
—Non pensas que estás correndo moito?
—Non, meu pai vai regresar a Noia o vindeiro sábado e seguro lle fará ilusión o noso casamento.
—Non sei Sael, paréceme todo tan repentino…
—Non te preocupes —agarrouna polo van coa man esquerda mentres lle apartaba o pelo da cara coa dereita—, tratareite ben e vivirás como unha raíña, desas dos contos de fadas. Mira, cando te atopei, vinte alí, no xardín e, a túa beleza deslumbroume…
—Pero, Sael…
—Non sei que me pasa. —dixo case chorando— É a primeira vez que me namoro e non sei como expresar o que sinto. Sei que é moi repentino pero, por intentalo non pasa nada.
—Ha ha ha. —ríu timidamente Xiana– Vale.
—Que?
—Que si, que acepto.

Nese momento, no que se abrazaban, pasaba Xoel, o irmán de Xiana, polo outro lado da ponte, viu á súa irmá e, asustado, foille contar todo ó seu pai.
—PAPÁ!!!
—Que foi fillo?
—Un rapaz que vive no castelo está a forzar a Xiana. —contou fatigado o neno.
—Como a forzala?
—Estaba agarrándoa polo van e tirando dela por detrás da cabeza.
O pai, cheo de rabia e medo organizou unha xunta xeral cos veciños e, explicando a situación, propuxo un acto salvaxe, atroz…
—Temos que acabar cos que alí viven.
—Pero pensa o que dis Anxo, iso é unha loucura, e ademais como imos…
–O carallo Xoán. —dixo alporizado— Hoxe foi a miña filla, pero mañá pode ser a túa —sinalou a Xoán—, ou a súa —sinalou a outro dos alí presentes— ou a de calquera outro veciño. Eu penso que xa bateron bastante en nós.
Ó final conseguiu convencer a todos os veciños e, coas armas de labranza (forcas, trincheiras…), foron cara o castelo.

Cando chegaron ó castelo entraron como unha manada de bestas en plena estampida. Entraron arrasando con todo e todos. Aquilo foi unha das peores matanzas da historia. Cando chegaron ao cuarto do mozo, estaban alí os rapaces rindo e xogando coas canicas. Cando colleron o rapaz e o ataron á cama cunhas cordas, ela asustouse e comezou a berrar e chorar como unha tola. Mentres a sacaban de alí, prenderon lume nas cortinas e marcharon, deixando alí ó principiño.

Cando chegaron abaixo, o lume xa se estendera por todo o pazo e, de repente… Do castelo saíu unha estela de luz producida por unha pequena explosión, unha estela que se elevou até o ceo azul formando unha pequena constelación de estrelas con forma de “H” un pouco desproporcionada. Cando a viu, un sentimento de impotencia invadiu o corpo da adolescente que, posuída por un sentimento de culpa e tristura, guindouse ó río e alí, cando o seu corpo quedou inerte e sen vida, pasoulle o mesmo que ó príncipe: converteuse nunha estrela, nunha gran bola de luz que subiu ós ceos, ó lado do que ía ser o seu futuro marido.

Esta é a historia, a historia dun amor, dun amor que se catasterizou para sempre nunha constelación que hoxe coñecemos como Xémini ou Xemelgos.